بررسی اثر نالتروکسان بر خارش بیماران مبتلا به اگزما

سابقه و هدف: با توجه به نقش گیرنده های اپیوئیدی در درک حس خارش به صورت محیطی و مرکزی، این مطالعه به منظور تعیین اثر نالتروکسان بر خارش بیماران مبتلا به اگزما در مقایسه با پلاسبو انجام شد. مواد و روش ها: 38 بیمار مبتلا به اگزمای خارش دار وارد مطالعه شدند. به صورت دو سوکور، 20 نفر پلاسبو و 18 نفر نالتروکسان (50 میلی گرم روزانه) به مدت 2 هفته دریافت کردند. میزان خارش با معیار دیداری Visual Analogue Scale توسط بیمار گزارش شد که به ترتیب در ابتدای مطالعه، پایان هفته اول و هفته دوم ثبت گردید. یافته ها با آزمون دقیق فیشر و Mann-Withney U تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نالتروکسان و پلاسبو هر دو باعث کاهش میزان خارش شدند، اما نالتروکسان در کاهش میزان خارش نسبت به پلاسبو در پایان هفته اول (P< 0/005) و پایان هفته دوم (P < 0/001) مؤثرتر بود. عوارض جانبی (به طور عمده تهوع و خواب آلودگی ) در سه نفر مشاهده شد ( 2 نفر در گروه نالتروکسان و 1 نفر در گروه دارو نما). نتیجه گیری: نالتروکسان نسبت به پلاسبو در کاهش خارش بیماران مبتلا به اگزما مؤثرتر است. لذا می توان از آن به عنوان درمان کمکی در درمان خارش استفاده نمود.